گریه لیلی از هوشنگ ابتهاج

گریه ی لیلی

چشم گریان تو نازم، حال دیگرگون ببین

گریه ی لیلی کنار بستر مجنون ببین

بر نتابید این دل نازک غم هجران دوست

یارب این صبر کم و آن محنت افزون ببین

ناز و نوش از هوشنگ ابتهاج

ناز و نوش

تا خیال دلکشت گل ریخت در آغوش چشم

صد بهارم نقش زد بر پرده ی گل پوش چشم

مردم بیگانه را یارای دیدار تو نیست

آینه در آینه از هوشنگ ابتهاج

آینه در آینه

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا

سایه ی تو گشتم و او برد به خورشید مرا

جان دل و دیده منم، گریه ی خندیده منم

یار پسندیده منم، یار پسندید مرا

یاد آر از هوشنگ ابتهاج

یاد آر

ما قصه ی دل جز به بر یار نبردیم

و ز یار شکایت سوی اغیار نبردیم

معلوم نشد صدق دل و سر محبت

تا این سر سودازده بر دار نبردیم

زنده وار از هوشنگ ابتهاج

زنده وار

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غمگساری

نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد

شبیخون از هوشنگ ابتهاج

شبیخون

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی

این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

حالیا نقش دل ماست در آیینه ی جام

تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

خونبها از هوشنگ ابتهاج

خون بها

ای دوست شاد باش که شادی سزای توست

این گنج مزد طاقت رنج آزمای توست

صبح امید و پرتو دیدار و بزم مهر

مژده آزادی از هوشنگ ابتهاج

مژده ی آزادی

باغبان مژده ی گل می شنوم از چمنت

قاصدک کو که سلامی برساند ز منت؟

وقت آن است که با نغمه ی مرغان سحر

پر و بالی بگشایی به هوای وطنت

دلی در آتش از هوشنگ ابتهاج

دلی در آتش

چه غم دارد ز خاموشی درون شعله پروردم

که صد خورشید آتش برده از خاکستر سردم

به بادم دادی و شادی، بیا ای شب تماشا کن

که دشت آسمان دریای آتش گشته از گردم

زندان شب یلدا از هوشنگ ابتهاج

زندان شب یلدا

چند این شب و خاموشی؟ وقت است که برخیزم

وین آتش خندان را با صبح برانگیزم

گر سوختنم باید افروختنم باید