مژده آزادی از هوشنگ ابتهاج

مژده ی آزادی

باغبان مژده ی گل می شنوم از چمنت

قاصدک کو که سلامی برساند ز منت؟

وقت آن است که با نغمه ی مرغان سحر

پر و بالی بگشایی به هوای وطنت

خون دل خوردن و دلتنگ نشستن تا چند؟

دیگر ای غنچه برون آر سر از پیرهنت

آبت از چشمه ی دل داده ام، ای باغ امید

که به صد عشوه بخندند گل و یاسمنت

بوی پیراهن یوسف ز صبا می شنوم

مژده ای دل که گلستان شده بیت الحزنت

بر لبت مژده ی آزادی ما می گذرد

جان صد مرغ گرفتار فدای دهنت

دوستان بر سر پیمان درست اند، بیا

که نگون باد سر دشمن پیمان شکنت

خود به زخم تبر خلق در آمد از پای

آن که می خواست کزین خاک کند ریشه کنت

بشنو از سبزه که در گوش گل تازه چه گفت

با بهار آمدی، ای به ز بهار آمدنت

بنشین در غزل سایه که چون آیت عشق

از سر صدق بخوانند به هر انجمنت